Uwaga!

A w związku z zaognioną sytuacją na linii telewizyjnej, pamiętaj!

I jeśli jesteś niewierzący, to jest to dobry moment na nawrócenie w armię miłości, albowiem..

Twarda, burza.

Inwentaryzacja wczorajszego sztormu patrzonego z Centrum.

Tyle o tym piszą i mówią. Np. warszawski TVN ekscytuje się burzą aż
w 15 artkułach na 1 stronie. Z pewnością za rok będziemy obchodzić Dzień Weterana Zalanej Armii Krajowej, zaś syreny i kotyliony zawyją w caaałym kraju.

+ Plus piątkowa — i do cholery. zupełnie niezauważona przez media —
trąba powietrzna nad Bielanami.

(patrzona z oddali Muranowa)

Odrobinę Hitlera

Wycinek redakcyjnej kolekcji faktów, którą kiedyś obiecywaliśmy.
Dziś skupiamy się na usterkach wodza.

Jednak zupełnie nie rzutuje mu to na tempo budowy autostrad.

Hitler potem dużowyburza. Jutro — śmierdzący i opuszczony — zabija się

w bunkrze. Zaś my — Polacy przyszłości — mamy obecnie 200 km autostad więcej.

Potworność

Autentyczny fakt z 24 lipca! Potworność! Anna Dereszowska (31 l.) po lewej.

Redakcyjny kumpel zobserwował podeszłe małżeństwo wertujące powyższą gazetę.
Starsza pani pyta:
— Co ona zrobiła temu dziecku?! Zmieniła?
— Zmieliła, kochanie. Z M I E—L I—Ł A. — uprzejmie odpowiada mąż.

Dęci cyganie, sezon letni

Z pewnością rzeszę trzech stałych słuchaczy ucieszy anons kolejnej odsłony podwórkowego dęcia.

Kapela przemieszcza się w kierunku zachodnim, wczoraj odbyła Wolę.
Tym razem Cyganie grają skoczniej, ale mniej uczciwie; fałszują.

Za chwilę popatrzymy krótko na cygański pluton egzekucyjny likwidujący klientów "Knajpeczki pod oponami" a także dalszy ciąg dramatu: podział łupu, wuala! etc. Co prawda Romanie dęci, lecz niewciemiebici.

Potem może będzie rejestracja wideo, na razie pa, bo nam burza ucieknie, chociaż wygląda to na miernotę a nie burzę (bo prawdziwe burze to były za okupacji i przedwczoraj).

_________________
update: migawka inwentaryzacyjna:

Terror halitragarzy

Od naszego nowego koresspon-
denta T. D., ukrywajacego się pod pseudonimem M., otrzymaliśmy sensacyjne otwarcie oka na spółdzielczy handel.

Już we wstępie, "M" głośno szepcze, iż "są sprawy, o których się w dziennikach warszawskich nie pisze, bo reporterzy oba­wiają się, że w ciągu dwudziestuczterech godzin po ukazaniu się drobnej nawet notatki, znalezionoby ich radykalnie na wieki "uspokojnych" w jakimś zapadłym zaułku dziel­nicy handlowej".
Dalej jego szepty stają się bardziej wrzaskliwe:

"Tak jest! Nie w Nowym Jorku ani w Chicago, tylko w naszym małym Paryżu pół­nocy, w Warszawie, usadowiła się mafja terorystyczna!"

Albowiem "niedawno, w ubiegłym do­piero tygodniu wydarzył się wypadek, który odkrył, jakiemi metodami posługuje się tajemna organizacja celem wymuszenia posłuchu dla swoich rozkazów..."

Pozytywnymi bohaterami dramatu otwarciowego są:

Aron Halbzjad, piękny handlarz rybim towarem, zam. ul. Elektoralna 49

Córka Halbzjada, piękna Pola siedemnastoletnia

Służąca, piękna Menia Frydman

Negatywnymi postaciami są złoczyńcy w kolorowych pończochach i tajemniczy dr eŁ, tło zaś stanowi piękna Hala M.

RĘCE DO GÓRY i ANI SŁOWA! — odpalamy teraz pełnię anteny naszemu cichemu sprawozdawcy:

Między handlarzami rybnymi w halach Mirowskich a tragarzami wy­nikł zatarg. Ze względu na wzmożony ruch przedświąteczny, tragarze domagali się podwyższenia "taksy", czemu kupcy, ze względu na katastrofalny stan interesów, ostatecznie się przeciwstawili. Jednym z najenergiczniejszych oponentów był właściciel hurtowni ryb, p. Aron Halbzajd. Ażeby złamać opór kupca, tragarze urządzili zbrojny napad bandycki na jego mieszkanie. 

Pan Halbzajd zajmuje komfortowo urządzone mieszkanie przy ul. Elektoralnej nr 49. Bandyci roztoczyli obserwację nad mieszkaniem, aby wybrać moment najdogodniejszy do napadu. 

Była godzina 7-ma wieczór, w mieszkaniu znajdowały się dwie służące Halbzajda. Nagle ktoś zapukał do drzwi kuchennych i kiedy służąca otworzyła drzwi, do mieszkania wtargnęło 4-ch osobników z rewolwerami w rękach. Bandyci byli zamaskowani w niezwykły sposób: na głowy i twarze mieli naciągnięte różnokolorowe jedwabne pończochy damskie, przymocowane jedwabnemi podwiązkami. 

— Ręce do góry i ani słowa! — padł rozkaz herszta, którego przystrzyżona broda wyzierała z pod nasuniętej na twarz pończochy. Wystraszone kobiety wprowadzono do pokoju, gdzie je skrępowano powrozami i ułożono na tapczanie. 

— A teraz gadać, gdzie forsa i brylanty państwa?! — zwrócił się herszt do kobiet, a otrzymaw­szy odpowiedź wymijającą, roz­kazał zakneblować im usta bru­dnemi ścierkami.

W trakcie na­rady, odbywanej przez bandy­tów w języku żydowskim, w drzwiach rozległ się dzwonek. Wracała od fryzjera, piękna córka Halbzajda, 17-letnia Pola. Jeden z bandytów uchylił drzwi, a panienka, nie przeczu­wając nic złego, przestąpiła próg. W tej samej chwili za­trzaśnięto za nią drzwi i do skroni przystawiono jej rewol­wer. Pannę wprowadzono rów­nież do pokoju. Bandyci starali się grać rolę "dżentelmenów". Zbir, który wiązał jej ręce, ode­zwał się: — Tak piękne rączki szkoda niszczyć powrozami — i rzeczywiście związał jej lekko ręce, a gdy przyszło do zakneblowania ust, wyszukał specjalnie czystą chustkę.

Ale bandytów prześladował pech. Ledwie zaczęli plądrować mieszkanie, gdy znowu ktoś zadzwonił do drzwi. Był to narzeczony służącej Józef Barański, woźny dyrekcji poczt i telegrafów. Na widok uzbrojonego bandyty w ma­sce, który otworzył mu drzwi, cofnął się i zbiegł ze schodów, alarmując przechodniów na ulicy. Bandyci wobec tego zrezygnowali z dalszej roboty. Wybiegli na ulicę i umknęli czychającym na nich autem. 

W kilka minut po alarmie na miejsce przybyli przedstawiciele władz śledczych, z naczelnikiem urzędu śledczego, insp. Sitkowskim na czele. Na schodach znaleziono porzucone przez bandytów pończochy. 

Pierwsze dochodzenie ustaliło, że napadu dokonali osobnicy, rekrutujący się z pośród ży­dowskich tragarzy. Świadczyły o tem nie tylko ubiory bandytów, ale i zalatujący od nich zapach ryb. Napad dokonany był planowo i z należytem przygotowaniem. Do jednopiętrowej oficyny na podwórzu przylegającej do ulicy Mirowskiej, bandyci zawczasu przystawili drabinę, aby, w razie uniemożliwienia ucieczki przez bramę, mogli umknąć przez dach. Na krótko. przed wtargnięciem bandytów do mieszkania Halbzajda przybyła jakaś nieznajoma kobieta, która wypytywała służ­bę, czy Halbzajd znajduję się w mieszkaniu. Była to wspólniczka bandy­tów, która pod tym pretekstem dostała się do mieszkania, aby sprawdzić, ile się tam osób znajduje i czy chwila do napadu jest odpowiednia. 

W trakcie dochodzeń policja ujęła kilku osobników, niepodobna jed­nak w sposób dostateczny dowieść im winy, ponieważ w czasie napadu bandyci nie zdołali niczego zrabować, a również nie mogą być z twarzy rozpoznani, bo napadu dokonali w maskach. 

SZAJKI ZAWODOWE

Korespondent nasz nie uląkł się gróźb osławionego na bruku warszawskim Dra Ł. i obserwując bieg śledztwa w sprawie napadu na Halbzajda oraz prowadząc częścio­wo na własną rękę dochodzenia, doszedł do niezwykle sensacyj­nych rezultatów:

Może się to komuś wydać co­ najmniej dziwnem, albo wręcz niezrozumiałem, ale mieszkańcy Warszawy szczególnie żydowskich dzielnic handlowych, przywykli do tego i nolens volens zżyli się z tym stanem rzeczy. W Warszawie istnieją potężne szajki, zorgazmowane pod przykrywką związków zawodowych, uprawiające bandytyzm w biały dzień. Dzielnice handlowe podzielone są na rejony. Każdy rejon ma grupę osobników, którzy nic nie robią, tylko cały dzień kontrolują i skrzętnie notują ilość kupujących, odwie­dzających sklepy. Osobnicy ci kontrolują, ile ku­piec utargował od poszczególnego klienta i każde­go wieczora, po zamknięciu sklepu, zgłaszają się do kupca po haracz od obrotu i klienta. Kupcy są bezradni, a biada temu, który próbowałby stawiać jakiś opór. Ma do czynienia z nieuchwytną i potężną, świetnie zorganizowaną mafją, która nie tylko zrujnuje i zniszczy go materjalnie, nie tylko urządzi blokadę sklepu, nie dopuszcza­jąc klientów, ale często również pozbawi życia, lub w najlepszym razie okaleczy nożami. 

Sprawców zbrodni rzadko kiedy udaje się wykryć i dowieść im winy. To też steroryzowani kupcy z rezygnacją ulegają ło­trom, powstrzymując się od wszelkich doniesień do władz, a czę­sto, w obawie przed zemstą, uchylają się od wyjaśnień, które mogłyby przyczynić się do zlikwidowania rozbojów. 

Teroryści działają z całą bezwzględnością, mając na swym żołdzie ludzi zdecydowanych na wszystko. Sami wyznaczają sobie "taksy", a jak intratny jest ten "interes" świadczy fakt, że przywódcy mafji, wyznaczając "posterunek", pobierają od członka od 200 dolarów wzwyż, zależnie od punktu i ilości spólników w danym rejonie. 

Poza tą organizacją istnieje jeszcze w Warszawie druga, będąca utrapieniem kupców i w ogóle mieszkańców północnej dzielnicy miasta. Jest to organizacja tragarzy, której członkowie, przeważnie osobnicy o atletycznej sile, rekrutują się przeważnie z pośród mętów społecznych. Przywódcy tej organizacji wyznaczają swoim członkom t. zw. "stacje", obejmujące pewien kompleks ulic, pobierając również za wyznaczenie takiej stacji po kilkaset dolarów. 

Kiedy do jakiegoś kupca przynosi się towar, choćby najlżejszą i najmniejszą paczkę, nie wolno ni­komu znieść tej paczki, nawet właścicielowi, furmanowi, lub subjektowi. Może to znieść tylko tragarz z danego odcinka, lub jego pomoc­nik, któremu kupiec zmuszony jest w ten sposób opła­cić haracz. Jeżeli tragarz jest w danej chwili bardzo zajęty, podbiega do paczki i dotyka ją ręką. Oznacza to, że paczkę może znieść kto inny, ale on jako czło­nek organizacji tragarskiej musi otrzymać stosowną taksę. A "taksa" ta, wyznaczona przez samych traga­rzy, jest bardzo wygórowana i terorem, często krwa­wym, narzucona. 

Pewni siebie, odnoszą się zuchwale do kupców, a często nawet obijają ich za niepunktualne wypłacanie haraczu. Teror tragarzy nie ogranicza się do kupców, stosują go także do wszystkich mieszkańców północ­nej dzielnicy. 

Gdy ktoś sprowadza sobie węgiel, czy meble, musi płacić haracz członkom organizacji tragarskiej, choć­by nie skorzystał z ich usług. W niektórych punk­tach, jak przed halami, gdzie roi się od kupców z artykułami pierwszej potrzeby, tragarze zarabiają po trzy tysiące i więcej złotych miesięcznie. A do jakich rozmiarów dochodzi haracz ściągany terorem, świad­czy fakt, że kupcy kilkakrotnie deklarowali już obni­żenie cen mięsa, ryb, nabiału, owoców i innych to­warów o całe 30%, w razie uwolnienia ich od te­roru tragarskiego.

Ostatnio do walki z mafją terorystyczną stanął z ca­łą bezwzględnością energiczny szef wydziału bezpie­czeństwa Komisarjatu Rządu, p. Mieczysław Lis­sowski.

Walka, prowadzona na śmierć i życie dała w krót­kim czasie te wyniki, że wymuszenia uprawiane przed­tem zupełnie jawnie i bezkarnie, obecnie już nieco przycichły.

Trudno jest od razu w krótkim czasie wykorzenić metody, które wżarły się w życie. Zresztą kupcy, obawiając się zemsty, przemilczają wiele przed władzami.

M. 

____________________
Dramat w oryginale dostępny jest tutaj wraz z całą serią innych, niemniej fascynujących obrazków z życia na śmierć i życie. Skanerzystom MBC bijemy wielkie pokłon!

Zaś w nagrodę dla cierpliwych słuchaczy mamy tombolę! Pytanie, na które odpowiedź jest zarazem zwycięstwem w konkursie, brzmi następująco:
Kto zabił?

Ptasia szczęka

Coś się niedobrego dzieje ostatnio na zębach, być może to chichot dr-a Śmieszka rozpętał wieczko od Pandory. Donosimy dramat bezimiennego gołębia, który padł u proga ekstrakcji na ul. Szwedzkiej.

Wiosną ludzie wyjdą na ulicę

Coroczna prawda rewolucjonisty.

Jedermann ist tot

Wróćmy sobie w bezpieczne pewniki śmiertelności i w kres działań funkcji teatrów życiowych.

Tak w 1935 r. miesięcznik "Tęcza"wspomina wieeelkiego aktora nieniemiec-
kiego, bo austriackiego, a właściwie albańskiego Alexandra Mossi, czyli Aleksandra Moisiu, który dopiero co przeszedł był na drugą stronę tęczy.
Tęcza zatacza go z adekwacją, nie bez nuty ironii, wspominając jego rolę Ktobądzia/Jedermanna w Salzburgu.

Wnioski: Nie wierzyć prasie i memento mori.

Pan Piotruś

Z pewnością na każdym podwórku jest taki ktoś, kto balansuje na krawędzi, kto chce być wyżej i bliżej.
U mnie takim ktosiem jest pan Piotruś. Piotrusia pana ewidentnie korci zewnętrze, do parapetu korci, do gzymsu i od czasu do czasu lubi uciąć sobie po nim przechadzkę.
(Tym razem z asekuracją).

Pan P. miał na dole tłum wiernych kibiców ("Skacz Piotruś, skacz!"), dmuchane miękkie lądowanie straży ogniowej i kilku paparazzich, którzy zapewne zeskanowali policyjne częstotliwości i pojawili się niczym diabeł z pudełka.

Pan Piotruś nie dał się jednak namówić i nasyciwszy się zainteresowaniem gromady istot dolnych, dał się, jak zawsze, odosobnić Albowiem to już nie pierwszy raz mistrz parapetu dostarcza wrażeń naszemu podwórku: za pierwszym razem był parapet, nóż i groźba, że się potnie, drugi raz przegapiłem, trzeci to ten powyżej, czwarty - przegapiłem (zdążyłem tylko na koniec: wyprowadzanie, okrutne wycie, karetka, zastrzyk).

Nadchodzi wiosna, niechybnie rozpoczyna się sezon spacerów po gzymsie..

xxx

Bema: magazyn uroczy

W podwórku kamienicy Bema 91 był budynek uroczy (jeden z moich najbardziej ulubionych). Kontakt wzrokowy z owym budynkiem dostarczał ogromu wysokogatunkowej przyjemności i starowarszawskiej uciechy. Taki styl - na poły góralszczyzna, na poły industrial - był absolutnym wyjątkiem w tym średnio ciekawym mieście.
Przetrwał tam w niezmienionym kształcie wojnę, był w dobrym stanie (ta podwórkowa izolacja dobrze mu służyła). Jeszcze niedawno był tam zapuszczony magazyn jednego z wydziałów UW. Wydawało się, że jego kryjówka jest nie do wykrycia..
Niestety. W zeszłym roku profesory przeszmalcowały go stołecznej Opiece Społecznej, która się nim gustownie zaopiekowała, przeliftingowała w autorską wizję raju.

Spieszmy się fotografować budynki urocze..

Magazyn w 2005 roku (jeszcze za starej cyfrówki).

... i obecnie - po fejsliftingu...

W ogóle, w tym i w sąsiednim budynku jeszcze do niedawna istniało bardzo fajne uroczysko - można było się natknąć na dużo uroczych detali.
Ale kamienica Bema 91 również została dotknięta styropianowym rajem, a kamieniczkę Bema 93 dotknął buldożer. Jak znajdę jeszcze-ze-starej-cyfrówki fotki, to wrzucę lub nie.