Pokazywanie postów oznaczonych etykietą żołnierze. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą żołnierze. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 27 września 2011

Wolska 6 > Koresspondent wojenny No. 3

Nienajświeższe doniesienie z frontu! Zalewski rozgromił ektoplazmę! Diabły wracają w zaświaty!


21 WRZESIEŃ, środa. Dziesiąty dzień wyistoczenia, drugi dzień cyrku.

Po pierwszym dniu zaciętych walk wstępnych, Zalewski rzuca na arenę doborowe jednostki połykaczy zaklęć i poskramiaczy bestii. To elita! Weterani wielu niebezpieczeństw. To najczarniejsze charaktery cyrkowego rzemiosła, rekrutowani z najbardziej zamorskich, międzynarodowych mrocznych zakątków.


Demoniczne szeregi szybko załamują się pod naporem czarnej elity.
Nie imają się jej żadne, zaklęcia i okrutne sztuczki miotane przez Czarnego Dżentelmena.
W czwartek, zło zostaje zaciśnięte w pierścieniu i zduszone do obrony na karuzeli. W piątek, po desperackiej próbie wyrwania się z okrążenia
w przebraniu samicy lwa zostaje schwytany i osadzony Dżentelmen.


24 WRZESIEŃ, sobota.

W południe na serku milkną ostatnie zaklęcia. Wnętrzności demona wyistoczonego pod numerem 6 zostają triumfalnie rozwleczone po całej Wolskiej.


Momentalnie na pobojowisku zjawiają się kolekcjonerzy, wyłapują pomniejsze diabły i zanoszą je do pobliskiego punktu skupu.


Jak zawsze zwyciężyli zwycięcy, a my zapraszamy do odwiedzenia bohaterskiego cyrku, albowiem jest to ostatni przyczółek normalności
w dzisiejszym świecie i zaświecie.

Co więcej, będzie nas normalizował przez caly miesiąc!
Woala, harmonogram!


 SUPLEMENTARIUM


Kilka dni przed wybuchem opery parapsychicznej spotkaliśmy
na Wolskiej przedwojennego pana, który w głębokiej zadumie przyglądał się rzeźbie.

— Była i nie ma. Szkoda.. — zagadneliśmy w niego sondażowo.
— Szkoda? — zdziwił się pan starszy — Raczej szkoda, że tak długo stała i że dopiero teraz ją zburzyli.
— Jak to? — tym razem to redaktorki się zdziwiły.
— Takto. To była przeklęta kamienica, ludzie tu umierali na raka.
Cały jeden pion, wszystkie piętra, umarły na raka. Podobno to przez jakieś żyły wodne lub grzyba, różnie się o tym mówiło..

Także, nic nie jest tym, czym wydaje się być z pozoru
(i zawsze na każdego znajdzie się jakiś rewers). Rzeźbiarze nie pojawili się tam bez przyczyny.


czwartek, 22 września 2011

Wolska 6 > Koresspondent wojenny No. 2


17 WRZESIEŃ, piatek. Szósty dzień wyistoczenia.

Lunaparkowcy w głębokiej defensywnie. Demony wolskiej przeszłości panują na lądzie, w powietrzu i na karuzelach. Ci co mieli bawić i chronić — nieumarli, dmuchane istoty i myszka Miki — przechodzą w stronę mroku.


Zza zachodniego widnokręgu nadlatują
coraz to nowe formacje czaszek.

Rozpoczyna się regularne polowanie na ludzi..

Nieuważnych i naiwnych porywają machiny antygrawitacyjne. Niewinne dzieciaczki, uprowadzane wprost ze zjeżdżalni, zmykane są w klatkach.
Wkrótce, na ulicy Wolskiej pojawia się szafota i pracująca pełną parą kuchnia polowa, aby całe zło nie wymarło z głodu.




Jednak najgorsze miało się sprowadzić wraz z nazajutrz..

18 WRZESIEŃ, sobota.

Tego dnia w teatrze działań rozegrała się prawdziwa zgroza! Zmaterializowała się na nim kluczowa figura gabinetu rozszalałego terroru, mistrz pastwienia i dławienia relaksu — na serek nastąpił sam
Czarny Dżentelmen wraz ze swoimi piekielnie kolorowymi sługusami!
_______________________
Kolejna relacja niebawem, więc tjune!
Możemy tylko uchylić rąbka przyszłej spódnicy, iż przedwczoraj padł przełom: z odsieczą nadciągnął Zalewski!


W oczekiwaniu na rychłe potworności proponujemy pokazywarkę demonów.


poniedziałek, 19 września 2011

Wolska 6 > Koresspondent wojenny No. 1


12/13 WRZESIEŃ, noc z niedzieli na poniedziałek.

Gdy w łikend sytuacja wydaje się być z grubsza opanowana — Ludzie Śmiechu załatali szczelinę do  zaświata i do miasteczka przychodzi coraz więcej żywych — do walki włącza się zminiaturyzowana kamienica.

O godzinie 04.47 budzi się, po kwadransie zyskuje samoświadomość
i natychmiast zaczyna kontratakować do otoczenia wiązki splazmatycznej energii.


Z każdą chwilą wyładowania przybierają na sile wyistoczając się w największy pokaz ektoplazmy, jaki widziała Wola.
W powietrzu rozlega się zapach siarki i paskudztwa.
U Redemptorystów na Karolkowej biją w dzwony.

Rozpoczyna się kolejne wolskie inferno.


__________________
Stejtjun, albowiem niebawem nowa relacja z Wojny o Serek.


poniedziałek, 5 września 2011

Sabat w parku


Poranne doniesienia archiwalne.

Jak właśnie donosimy, w Parku Sowińskiego odbył się już sabat muzyki marmoladowej, którego główną gwiazdą był znany i lubiany zespół z kraju Abby — Sabbaton.

Szwedzki zespół ma ogromne zasługi w krzewieniu potęgi militarnej II RP. Zaśpiewał balladę o Wiźnie oraz pieśń o Uprajsingu Warszawskim, które to odświeżyły światu, że Polak umie ginąć i odniosły się tam doniosłym hitem.
Ale nie tylko tam, bo i tu — w Polsce i na Woli, od Ełku po Sanok — sabatonowa muzyka spowodowała ogólnonarodową chęć dumy i wzrost szacunku. 

Nic też dziwnego, że do koncertu w Parku Sowińskiego ustawił się długi tłum. Każdy kto odstał w ogonku i wniósł opłatę 90 złotych, mógł swobodnie wynieść z imprezy dowolne wrażenia.


Od czasu otwarcia parku w 1937 r. i masowych egzekucji z 1944 r., które odbywały się po drugiej stronie, widocznego na zdjęciu, płotu nie było tutaj tylu Polaków.


To dobrze, że młodzi mają chęć na swoich wzorców i to ich porusza. Że na koncerty nie przychodzą już dziani w cekiny i skóry zwierząt, ale w schludnych bojówkach i tiszertach z żelaznym krojcem.

Na polskim odcinku prężnie działa marmoladowy klub Sabatonu — Polisz Panzer Battalion. Odbywa dużo pracy, aby rozbić schematyzm niewiedzy i zaściankowość myśli o narodowym bohaterstwie.
Próbują go odciążyć też inne fankluby, o swojsko brzmiących nazwach, np. Polnische Panzerabteilung Rosomak i Polnische Panzerdivision Twardy. 



Zainspirowani historią wyśpiewaną ustami zza morza, na podbój zagranicy szykują się już polskie zespoły płynące z nurtem bohaterskiej muzyki. 
Aby odwzajemnić sympatię, nasi uderzą najpierw w Skandynawię hitem o spaleniu przez Szwedów wsi Wola i Blizne w 1705 r. podczas III wojny północnej, zaś potem rozleją się na wszystkie kierunki, sławiąc imię oręża takich państw jak Burkina Faso, Gwatemala, czy Majdanek.

_____
Niestety byliśmy tyko przejazdem, w drodze na grzybobranie, więc oczostniczeliśmy tylko kolejkę. Muzyki nie spotkaliśmy i na jej temat nie zabieramy głosu, żeby nie odrazić sympatii.

niedziela, 3 kwietnia 2011

Świt


Bardzo ładna ilustracja do Odysei, z okładki Liberazione sprzed dwóch tyg.

poniedziałek, 28 marca 2011

Pożegnania > Powązkowska 44b


Adres Powązkowska 44b odszedł w niebyt. Cichaczem czmychnął,
w cieniu rozbiórki spektakularnego Ciechu. Nie był nam po drodze przez ostatnich kilka miesięcy, a wczoraj spojrzeliśmy w pustkę.


Budynek powstał pod koniec XIX wieku. Był elementem Powązkowskiego Zakładu Produkcyjnego Intendentury*. Prawdopodobnie, mieściła się w nim admininstracja pobliskiego młyna lub piekarni. Młyn stał przy Elbląskiej
i nosił nazwę Warszawski Młyn na Powązkach, piekarnia znajdowała się
po drugiej stronie Powązkowskiej, nazywała się, a jakże, Piekarnia Parowa na Powązkach. Były jeszcze magazyny zbożowe na Kozielskiej (pod karygodnie nieprecyzyjną nazwą Warszawski Magazyn Prowiantowy Nr 1). Całość stanowiła bazę zaopatrzeniową carskiego poligonu, nazywanego
— i tu wracamy z powrotem w objęcia precyzji — Powązkowskie Pole Wojenne.
Po ucieczce Rosjan w 1915 (niestety zabrali ze sobą młyn) i wybuchu niepodległości w 1918 do budynków wprowadziło się Wojsko Polskie. Początkowo stacjonował tam 1. dywizjon samochodowy, zaś od 1922 r. 
1. batalion sanitarny. Stacjonował tam również pomnik gen. Karola Kaczkowskiego (obecnie znajduje się w Woj. Inst. Higieny i Epidemiologii 
na Kozielskiej, co czyni go najbardziej sterylnym, lecz najmniej znanym warszawskim pomnikiem).

Podziękujmy Sqh za to wyczerpujące info** i przystąpmy do szybkiego lamentu.

Bardzo lubiliśmy ten parterowy domek. Niepozorny, lekko egzotyczny, trochę jak z ruskiej bajki. Był perfekcyjnie wpisany w krajobraz powązkowskiej melancholii. Sprawiał przystanięcia, spowolnienia
i zamyślenia. Był łagodny i nigdy nikogo nie skrzywdził.
Żegnaj Zakładzie Intendentury. Żegnaj Czterdzieści Cztery Be.

Powitajmy apartamentowiec.

W tej chwili, jedyną pamiątką po "wojennym polu" jest ceglany budynek Powązkowska 44 (pełnił funkcje koszarowe dla oficerów).

Na otarcie, fragment mapy z czasów, gdy gnieździła się tam duża ilość uzbrojonych zaborców.


___________________
* (повонзковское продовольственное интендантское заведение). Częściej spotkyka się nazwę "Powązkowski Zakład Prowiantowy Intendentury", co jest przeniesieniem wojskowej terminologii z okresu międzywojennego. Nazwa rosyjska jest bezprowiantowa.
** Wyczerpujące informacje o historii poligonu podaje także P. Boguszewski w nrz-e 9 nieśmiertelnych "Zeszytów wolskich".

czwartek, 17 marca 2011

Okno


Najbardziej ostrzelane okno rozstrzelanego miasta.
(Uchowało się tuż obok stacji Warszawa Wola).

czwartek, 3 marca 2011

Kunhunterzy


Tylko w zeszłym roku, stada wściekłych kun zagryzły ponad 150 dorosłych budynków. Sprawa zaczyna wymykać sie spod kontroli..

czwartek, 6 stycznia 2011

Modlin 1884

Kolejny souvenir zza wchodniego skraju sieci — foto Twierdzy Nowogieorgiewskiej.
Rzadko dotychczas spotykane, bo w ogóle dotychczas nie spotykane.






Potem dodamy podpisy, opisy.